Ons 1e jaar in Engeland
Op 26 januari 2020 zijn we definitief geëmigreerd naar Engeland en vandaag precies een jaar geleden ontwaakten wij voor het eerst in een schattige Engelse cottage in Devon.
Wat een bijzonder jaar is het geweest! Heel veel dingen zijn totaal anders gegaan dan we hadden verwacht en daarin heeft het coronavirus ook een belangrijke rol gespeeld. We zijn benieuwd wat de Brexit nog voor ons in petto heeft.
Hieronder vertel ik in een uitgebreid verslag hoe wij het 1e jaar in Engeland hebben ervaren.
Omgeving verkennen
De eerste maand na onze emigratie stond in het teken van een enorme hoeveelheid regen. Volgens onze buren was het zelfs extreem voor Engelse begrippen. Dat weerhield ons er niet van om lekker te wandelen in onze vallei en om de kustpaden en plaatsjes in de buurt te verkennen.
Zo hadden wij tijdelijk mijn Nederlandse VW Golf meegenomen naar Engeland alvorens we een rechts gestuurde auto kochten. Door de regen waren de wegen veranderd in serieuze rivieren, dus een maand lang was het een leuke uitdaging om boven te komen.
Tijdens onze rondritjes kwamen we er onder andere achter dat er zich bij ons om de hoek een enorme organisatie genaamd ‘Donkey Sanctuary’ bevindt. Dit is een trainingscentrum en plek waar ezels en muilezels, waarvan het welzijn in het geding is, worden opgevangen uit de hele wereld. Het is een enorme (en vrij commerciële) organisatie met veel boerderijen in de omgeving.
Charly wilde daar elke dag wel naartoe en in het begin zijn we daar ook veel geweest. Een stukje lopen bij ons vandaan zijn er bovendien kalfjes, koeien, ganzen, schapen en lammetjes te vinden bij de melkveeboerderij van onze buren. Als we naar het dorp rijden staan we daarom zo nu en dan in de file voor een kudde schapen of koeien die gemolken moeten worden of van het ene weiland naar het andere weiland worden gebracht.
Bovendien is het leven in de countryside niet helemaal zonder gevaren. Als we bij onze buren van de boerderij langslopen, krijgt Billy het vrij vaak aan de stok met de schaapshond. Ook kunnen de ganzen zich behoorlijk waaks gedragen en dat vraagt soms om het maken van strategische keuzes tijdens het voorbijlopen of om samenwerking met andere voorbijgangers.
Eén van de weilanden grenst aan ons huis en de koeien en schapen nemen vaak een kijkje bij ons door het raam. Dat geeft een heel gezellig effect tijdens het koken, lezen, maar ook tijdens het plassen. Onze wc met buitenraam bevindt zich namelijk aan de kant van het weiland, dus daar zien we ook vaak nieuwsgierige blikken.
WiFi in de Countryside
Er was geen enkel mobiel bereik in onze woonkamer en in de kamer die we voor ons kantoor hadden bestemd. De enige plek waar we een streepje bereik hadden, was bij de tuindeuren in de keuken. In de eerste week zijn we (Simon) dan ook hard aan de slag gegaan om televisie, telefoon en internet in huis te krijgen en we begonnen met de bekendste provider British Telecom oftewel BT.
Wij zijn natuurlijk enige efficiëntie gewend vanuit Nederland, dus hier werden we meteen geconfronteerd met hoe het ook kan: het afsluiten van een contract heeft meerdere telefoongesprekken gekost van zeker een uur per keer, waarna we vervolgens 6 weken moesten wachten op de daadwerkelijke aansluiting voor een internetsnelheid van 3(!) MB per minuut. Dat was een kwestie van een andere mindset aannemen, want BT is de enige aanbieder bij ons in de buurt die überhaupt internet kon leveren.
Toen we eindelijk 6 weken verder waren en echt wel toe waren aan WiFi, telefoon en televisie, kwam de monteur van BT er na een uur achter dat onze landline niet connected was. Dit zou een klik op de knop betekenen (voor de beeldvorming: die knop zit in een 4 meter hoge houten paal met electriciteitsverbindingen vlak voor ons huis), maar dat zou opnieuw 2 weken in beslag nemen.
In de tussentijd kwam Simon de eigenaar van een klein internetbedrijfje tegen in Sidmouth. Hij vertelde dat we helemaal niet moesten beginnen met BT, omdat hij een veel snellere internetverbinding kon regelen. Dus, omdat we toch weinig te verliezen hadden, hebben we BT opgezegd en is hij bij ons aan de slag gegaan.
Hij had allerlei tweedehands apparatuur meegenomen en is uren bezig geweest (soms zelfs op zaterdagavond tot een uur of 10 zonder te willen eten), waarbij wij ons af en toe afvroegen hoe hij zo zijn geld kon verdienen. Uiteindelijk hadden we dan toch WiFi via het 4G netwerk wat vele malen sneller was dan wat we ooit via BT zouden kunnen krijgen.
Het enige minpunt in deze samenwerking was dat afspraken met hem zeer sporadisch werden nagekomen, en omdat we aan het einde van het jaar nog steeds geen Engelse televisie kunnen kijken, eindigden we onze samenwerking. Wel hebben we nu het beste en snelste WiFi uit de hele buurt.
Corona & Lockdown
Omdat ik mij had ingeschreven voor een Masterstudie Toegepaste Psychologie vóórdat onze emigratieplannen definitief waren, moest ik vanaf midden februari eigenlijk ongeveer 1 à 2 keer per maand naar Amsterdam toe om lessen te volgen.
Ik vond het blijven volgen van de studie na onze emigratie in het begin dan ook een erg lastig dilemma, want ik kon het niet meer annuleren. In dit licht had ik er uiteraard wel voor gekozen om flexibel om te gaan met het volgen van de lessen.
Naar Amsterdam vliegen was gelukkig heel makkelijk, omdat Exeter Airport ongeveer 25 minuten rijden bij ons vandaan is. Dit was de thuisbasis van Flybe en deze vliegmaatschappij bood veel vluchten aan met kleine toestellen tussen Exeter en Amsterdam. Tijdens storm Ciara vloog ik ook in zo’n klein vliegtuigje terug naar Engeland en dat was een vlucht om nooit meer te vergeten.
Tijdens de eerste twee maanden in Engeland ontvingen we twee keer bezoek van familie, maar zodra het coronavirus om de hoek kwam kijken, vroeg Flybe direct een faillissement aan. Daarna werd reizen een stuk lastiger en dat was ook meteen de laatste keer dat ik naar Nederland ben gevlogen voor mijn studie. Door de lockdown in Nederland werden mijn studiedagen virtueel gegeven.
In mijn geval kon ik niet beter wensen want het heen en weer reizen voor die paar dagen vond ik ten eerste helemaal niet duurzaam en het kostte mij bovendien erg veel energie. Ook Simon was een paar keer heen en weer gevlogen in verband met afspraken in Nederland. Het faillissement van Flybe en de lockdown bracht bij ons dus vooral rust in de tent.
Tijdens de eerste twee weken lockdown in Nederland en andere Europese landen konden wij in Engeland nog alle kanten op en de winkels en horeca bleven gewoon open. Maar ineens kwam ook de overheid van Engeland in actie. Het coronavirus zou weleens de zee over kunnen steken ;-). Vanaf dat moment werden alle niet-essentiële winkels gesloten en zaten we ongeveer drie maanden in een volledige lockdown.
De beleefdheid die je hier veel ziet en die we ook wel erg zijn gaan waarderen, veranderde tijdens de lockdown in een extreme navolging van de regels en mensen sprongen soms letterlijk een paar meter aan de kant om zich maar aan de twee meter afstand regel te houden. Het mooie vond ik wel de gedachtegang die eraan ten grondslag lag: “ik wil jou niet in gevaar of verlegenheid brengen door mijzelf in jouw buurt te plaatsen.”
Ondanks dat we geen kant uit konden en het daardoor moeilijk was om nieuwe sociale contacten op te doen, oppas te vinden of een nieuw bedrijf op zetten, zorgde de lockdown ervoor dat we beiden de tijd hadden om thuis te komen en te landen in onze nieuwe woonplaats. Ook kregen we de kans om onze werkplannen voor de toekomst nog beter uit te werken.
We hadden enerverende jaren achter de rug voordat we emigreerden, dus tijdens de lockdown hebben deze belevenissen en ervaringen een plek gekregen. Gelukkig ving de lente aan en dat was een heerlijke tijd met fantastische weer. Ik heb dus enorm genoten van de tuin en het wandelen in onze nieuwe omgeving.
Mindful tuinieren en aquarelleren
Na een paar maanden kreeg ik de mogelijkheid om een stukje van de tuin te gebruiken voor een kleine moestuin, dus ik kon mijn lol niet op. Online kochten we een kippenhok en zodra de lockdown werd versoepeld, vonden we drie hele schattige krielkipjes om onze familie uit te breiden.
Ook ben ik toen weer begonnen met het maken van aquarels. Ik merkte dat ik daar best wat op had zitten. Mijn moeder en oma zijn beiden namelijk erg sterk in het maken van tekeningen, aquarels en schilderijen en nadat ik allerlei perfectionistische gedachten en faalangsten had losgelaten, heb ik er voor het eerst ontzettend van kunnen genieten.
Het loslaten van deze beperkende overtuigingen heeft me veel plezier gegeven en geleerd om meer ‘mindful’ en accepterend naar mezelf toe te zijn. Daarmee ontdekte ik dat ik het heel erg leuk vind om dieren, landschappen en bloemen te tekenen en te schilderen.
Ook verdiepte ik mij in wildplukken, kruiden, planten, zaaien en het zelf maken van natuurlijke zalven en dranken van planten en kruiden uit de natuur. Simon zal af en toe behoorlijk ‘mesjokke’ (dat woord gebruikt Charly tegenwoordig, omdat ze dat Simon een paar keer heeft horen zeggen) zijn geworden van alle experimenten, glazen potjes – die kan ik gewoon écht niet weggooien -, kruiden, zalven, oliën, bloemen en stekjes die ik overal en nergens verzamelde en had neergezet.
Charly deed lekker met me mee en proefde van de kruiden en eetbare bloemen en plukte dagelijks een bosje bloemen voor ons. Die zetten we dan in een vaasje of droogden we om later iets moois van te kunnen maken. Door het zonnige weer zijn we eigenlijk continu in de tuin geweest.
Bovendien heb ik de eerste maanden veel te veel taarten gebakken en ik ben bang dat ik (en Simon ook) nog steeds bezig zijn met het kwijtraken van de extra kilo’s die we er toen aan hebben gegeten. Maar wat was het lekker!
Sociaal
De lockdown zorgde ervoor dat we in het begin weinig nieuwe contacten konden opbouwen. Dat was wel erg jammer, maar gelukkig hadden we meteen erg leuk en warm contact met onze directe buren.
We wisselden lekkere zelfgemaakte taarten en scones uit en omdat onze buurman imker is, kwam hij zo nu en dan langs om wat van zijn heerlijke honing of bijenwas langs te brengen voor mijn experimenten met het maken van natuurlijke zalven.
Op 8 mei 2020 werden wij uitgenodigd door onze buren van de boerderij om VE Day, oftewel Victory in Europe Day’, samen met wat andere buren te ‘vieren’. Dit was voor ons de eerste gelegenheid om in contact te komen met de buren die we nog niet kenden.
Het is hier in de buurt een traditie dat iedereen op deze dag zelf wat te eten en drinken meeneemt en dat de slachtoffers van WO II samen twee minuten worden herdacht onder begeleiding van ‘The Last Post’ gespeeld op een hoorn door onze buurjongen. Het was heel klein, maar toch indrukwekkend om mee te maken en te delen in een traditie die zoveel gemeenschappelijkheid heeft met die van ons. Daarna hebben we gezellig gekletst en werden er lekkere zelfgemaakte hapjes uitgedeeld.
Eind mei werden de corona maatregelen versoepeld en reisden we met de auto op de ferry van Harwich naar Hoek van Holland. Wat wij heel bijzonder vonden om te merken was dat, ondanks dat Engeland vrij laat had gereageerd met het nemen van maatregelen, het in Nederland leek alsof er helemaal niets aan de hand was. Er werd vrij weinig afstand gehouden, dus dat was voor ons weer een totaal andere ervaring na de vrij strenge lockdown periode in Engeland.
Het was heerlijk om onze vrienden en familie na deze tijd weer te zien en om te genieten van de duinen en het strand waar we zijn opgegroeid.
Zoektocht naar leuke tearooms en góede restaurants
Eén van de dingen die wij erg leuk vinden om te doen is af en toe een kopje koffie drinken in een gezellig koffietentje of een tearoom. Tijdens onze verkenningen hebben we dan ook veel plekjes uitgeprobeerd en uiteindelijk hebben we twee favorieten gevonden: Someday something in Sidmouth, een heel gezellig koffietentje van een paar erg leuke en spontane meiden met de lekkerste koffie uit de buurt (vinden wij) en Otterton Mill in Otterton.
Otterton Mill is een bijzondere plek met een 1000 jaar oude watermolen die nog steeds actief is. Er is een eigen bakkerij, tearoom, ambachtelijk winkeltje met allerlei spulletjes die gemaakt zijn in Devon en een boerderijwinkel. Je kunt daar de lekkerste handmade scones en brood eten en buiten is een picknickveld met ernaast ganzen, kippen, hanen en eenden, dus dat vindt Charly altijd erg leuk. Bovendien kun je er mooie wandelingen maken, dus het is zeker een aanrader om hier eens naartoe te gaan mocht je ooit in Devon zijn.
Op het gebied van eten staan Engelse restaurants niet bekend om hun culinaire kunsten. Toen we op Valentijnsdag niet terecht konden bij veel restaurants, besloten we een hartige high tea in de Salty Monk in Sidford te boeken. Omdat het er toen gezellig en veelbelovend uitzag, besloten we om daar wat te eten op de dag dat we 4 jaar verkering hadden.
De gerechten werden op een prachtige manier gepresenteerd, maar wij vonden het eten ronduit smakeloos. Simon noemde het de hele weg terug ‘pretentieus’ en hij was zelfs zo chagrijnig dat hij thuis besloot een mail naar ze te sturen. We waren namelijk veel geld kwijt en hadden echt niet lekker gegeten.
De mail die hij terugkreeg van de eigenaren is hilarisch te noemen en dat is ook de reden waarom ik dit verhaal deel. In de mail stond namelijk dat zij met ál het personeel om tafel hadden gezeten en het eten hadden geproefd en bovendien hun gasten hadden gevraagd of zij het eten ook zo smakeloos vonden. Iedereen had ontkennend geantwoord, dus zij hadden de volgende conclusie getrokken: Simon moest wel het coronavirus hebben, want dan is de smaak weg. Zij adviseerden hem dus om onmiddellijk een coronatest te doen…
Ik vond dit enorm grappig en Simon’s verblufte reactie maakte mijn slappe lach helemaal compleet. Hij had namelijk net een week ervoor een test gedaan. We besloten om hier nooit meer naartoe te gaan en later hoorden wij van verschillende mensen uit de buurt dat zij dezelfde ervaring hebben en er ook nooit meer naar toe gaan.
We hebben meerdere restaurants uitgeprobeerd in de omgeving, maar omdat wij de veelzijdigheid en kwaliteit van Nederlandse restaurants gewend zijn, merken we dat we toch wel erg verwend zijn. We hebben er dan ook een sport van gemaakt om restaurants te vinden die wij wél heel goed vinden. Zo hebben we een geweldig hotel restaurant gevonden in Combe, bij Gittisham, genaamd The Pig at Combe.
Het Manor hotel is gelegen op een groot landgoed. De sfeervolle en zeer smaakvol ingerichte brasserie genaamd The Folly ligt apart van het hotel. Ze hebben een kleine kaart met smaakvolle gerechten en het is erg gezellig en lekker om daar een hapje te eten. In het hotel is ook een restaurant te vinden, maar dat is wat minder laagdrempelig.
De prijzen zijn daar vergelijkbaar met de Salty Monk, maar op het gebied van prijs-kwaliteit klopt het hier wél. De geserveerde groentes en kruiden worden in een moestuin op het landgoed gekweekt en het is bovendien erg leuk om de moestuin en kruidentuinen te bekijken.
Settelen, ook voor Charly
Ondanks de lange lockdown periodes hebben we in Sidmouth toch veel plaatselijke ondernemers en bewoners leren kennen. Het viel hartstikke op dat er een paar Nederlanders rondlopen in een periode dat reizigers uit het buitenland juist heel weinig aanwezig waren. Veel mensen waren dan ook erg benieuwd wat we hier deden en of we op vakantie waren. Daardoor hadden we veel aanspraak en leerden we steeds meer mensen kennen.
Elk kinderdagverblijf (nursery) en zelfs speeltuinen waren gesloten tot en met september en dat maakte het voor Charly wel heel moeilijk om in contact te komen en te spelen met andere kinderen. Toen de kinderen en kleinkinderen van onze buren na de lockdownperiode langskwamen, werden wij uitgenodigd voor een kopje koffie.
Hun kinderen zijn net zo oud als ik en zij hebben twee dochters, waarvan er één net zo oud is als Charly. Dat was hartstikke leuk, dus die meiden hebben heerlijk met elkaar gespeeld. We waren dan ook hartstikke blij dat zij eens in de zoveel tijd op bezoek kwamen, zodat Charly lekker samen kon ravotten met haar nieuwe vriendinnetje.
Zodra in september de ‘nurseries’ weer opengingen, hebben we Charly ingeschreven. De eerste viel erg tegen en dat was wel heel erg jammer, dus we zijn op zoek gegaan naar een nieuwe. We wilden graag een niet al te grote nursery met lieve, betrokken leidsters en het liefst met zogenaamde ‘forest school’ dagen waarin kinderen leren van en in de natuur. Uiteindelijk vonden we er één die wat verder bij ons vandaan was, maar wel al deze opties had.
Om Charly zoveel mogelijk aan de Engelse taal te laten wennen, hebben we haar vanaf dat we hier wonen elke dag een halfuurtje laten kijken naar een Engels gesproken filmpje. We hoopten haar daarmee wat meer wegwijs te maken met het Engels. Ook hadden we wat Engelse boekjes, maar als ik daaruit begon voor te lezen, keek ze me in het begin wel zo verbaasd aan dat we dat tot later hebben uitgesteld tot ze de taal beter zou spreken.
We merkten namelijk dat ze toch een beetje onzeker werd van de nieuwe taal. Ze sprak immers net een beetje Nederlands. Haar onzekerheid uitte ze tegen mensen op straat die haar in het Engels bijvoorbeeld aanspraken met ‘what a sweet little girl’ en dan schreeuwde ze terug: “nee, niet sweet little girl!” of ze ging net zo tegen ze blaffen als Billy.
Dit zorgde af en toe voor hilarische taferelen en het heeft daarom ook wel even geduurd voordat Charly gesetteld was in de nursery. Momenteel gaat het gelukkig erg goed en begint ze steeds meer Engelse woorden en zinnen te gebruiken en met andere kindjes te spelen. We hopen dat ze de taal vanaf nu snel zal gaan oppakken, want dat zal voor haar veel meer sociale mogelijkheden bieden.
Trip naar Nederland
In september zijn we weer een aantal dagen in Nederland geweest om familie en vrienden te bezoeken. Als we in Nederland zijn, dan gaan we elke keer helemaal los op sommige etenswaren die hier niet te verkrijgen zijn. Dit zijn onze favorieten: haring, paling, Hollandse garnalen, frikandel, kroket, patat en slagroomtruffels (dat nemen we uiteraard niet allemaal tegelijk).
Ook is het bijzonder om te merken hoe we Nederland weer ervaren na er in acht maanden tijd maar twee keer te zijn geweest. Het is grappig om te merken dat we de drukte en de haast in het verkeer en in het algemeen zo snel zijn vergeten en dan even moet schakelen omdat we langere tijd op een plek wonen waar dat allemaal wat gemoedelijker gaat.
Ook vind ik het bijzonder om te merken dat er bepaalde dingen zijn waarvan ik nooit had verwacht dat die zo diep zijn verbonden aan Nederland. Charly heeft bijvoorbeeld een memory spel met specifieke Nederlandse plaatjes zoals tulpenvelden, molens en bitterballen. Die plaatjes kunnen zomaar heel diep binnenkomen.
Dit is wat ik dan ook het meeste mis:
- Familie en vrienden
- Lekker en makkelijk (uit)eten
- Zandstrand en Noord-Hollands duingebied
- Efficiëntie bedrijven
- Goede snackbar en bitterballen
- Tulpenvelden en bloemenkramen langs de weg
- Paling, Hollandse garnalen en haring
- Normaal fietsen
- Hippe (kleding)winkels
- Rechts rijden en stuur aan de linkerkant (het andere went wel steeds meer)
Maar daar staat tegenover dat ik dit weer zo leuk vind aan Engeland en dat weegt tot nu toe zwaarder:
- Natuur in overvloed
- Liefde voor tuinieren, natuur en dieren
- Coast paths en public footpaths
- De Areas of Outstanding Natural Beauty en op zoveel plekken natuurschoon
- Community gevoel in de buurt met hele lieve en betrokken mensen
- Stilte, rust en schone lucht
- National Trust accommodaties
- Cottages
- Veel handwerk en ambachten
- Het kneuterige van de restaurants en winkels die vaak helemaal niet efficiënt zijn maar wel authentiek en met veel aanbod van natuurlijke producten (zeep, keramiek, wollen dekens, cosmetica)
Sinterklaas vieren
We keken het Sinterklaasjournaal via internet en dat was erg leuk. Vooral voor onszelf want het kijken daarnaar maakte allerlei nostalgische gevoelens los en we zaten er allebei met een grote grijns en tranen in onze ogen naar te kijken. Ik vond het heel bijzonder om het nu eens van de andere kant mee te maken!
We hebben verteld dat Sinterklaas speciaal naar Engeland zou komen voor de kindjes uit Nederland, dus Charly zette hier gewoon haar schoen.
Op 5 december hebben we onze buurman gevraagd om Piet te spelen. Sinds de discussie over de naam van Piet hebben wij er direct voor gekozen om met Charly over Piet te praten. Het is dan ook best bijzonder om een voor ons zo’n vanzelfsprekende traditie uit te leggen aan mensen die het fenomeen niet kennen en dan kom je er ook achter hoe maf sommige dingen kunnen klinken in de oren van een ander.
Stel je maar eens voor hoe iemand reageert als je vraagt om hard op de deur te bonken en pepernoten door de kamer te gooien. Dat laatste hebben we trouwens deze keer nog niet gedaan, want we waren bang dat Charly zich een hoedje zou schrikken. Als we dan ook nog eens vertellen dat Pieten tot voor kort nog ‘zwarte’ Pieten werden genoemd, wordt er geschokt gereageerd.
Kerstboom kopen
Kerst wordt in Engeland uitgebreid gevierd en het leek ons heel bijzonder om dat nu mee te maken als bewoners van een nieuw land. Eind november werden de eerste kerstbomen al neergezet en klonk er in de straten en de winkels al vroeg kerstmuziek. In Sidmouth is bijvoorbeeld ook een heel grappig kerstwinkeltje genaamd Ebenezer’s Christmas Shop dat het hele jaar geopend is.
Het kopen van de kerstboom was een hele beleving. Op meerdere plekken worden de bomen in Woodlands gekweekt. We wilden het liefst een boom met kluit kopen met oog op duurzaamheid en ik had daar een leuk adres voor gevonden bij ons om de hoek. Je mocht daar zelf een boom uit de grond spitten. Op de website werd alleen aangegeven dat de locatie gesloten was, dus ik zocht naar een andere plek waar ze kerstbomen kweken.
Op een zonnige dag reden we richting Ottery St. Mary om een boom te halen. De eigenaren van de boerderij hadden flink uitgepakt, want voor kinderen was er van alles te beleven. Zo waren er allerlei dieren te bewonderen en te knuffelen zoals ezels, geiten, varkens, schapen met lammetjes en zelfs echte rendieren. Dat was een groot feest voor Charly. Alleen vonden we het wel jammer dat ze geen kerstbomen met kluit aanboden.
We reden blij terug en bij thuiskomst hebben we de boom opgetuigd met gezellige kerstmuziek en hapjes erbij. Charly vond het enig om te helpen met de versiering in de boom.
We wonen in een cottage waarbij onze woonkamer het oudste gedeelte (zo’n 400 jaar oud) van het huis is. Pas zo’n 35 jaar geleden is de keuken en een extra slaapkamer aan de cottage toegevoegd en dat betekent dat de woonkamer apart is van de keuken.
De keuken bevindt zich aan de voorkant van het huis en dat is een gezellige leefkeuken met openslaande deuren naar de tuin. Hier voelde het nu niet als kerst en dus besloten we om toch nog naar het andere adres te gaan om een boom uit de grond te spitten. Tot mijn verbazing kwam ik erachter dat de plek waar we eerst een boom wilden halen tóch geopend was!
Deze kerstboom met kluit wilden we in de tuin planten zodat we hem kunnen gebruiken voor de volgende jaren. Zo gezegd zo gedaan en daar liepen wij op een regenachtige dag met een schep in onze hand om een boom uit te kunnen spitten bij het monumentale landgoed Sand.
Om bij de kerstbomen te komen, moesten we een oranje lint volgen en zo kwamen we uit bij één van de vrouwen die het landgoed beheert. We mochten zelf een boom uitkiezen en tijdens deze klus hebben we ondertussen onze ogen uitgekeken op deze adembenemende locatie. De kerstboom kreeg een mooie plek in de keuken en werd opnieuw met opperste concentratie versierd door Charly.
Nieuwe & Oude tradities
Kerst is hier voor kinderen net zo’n belangrijk feest als Sinterklaas in Nederland is. Omdat we graag willen dat de kersttraditie voor Charly net zo leeft als bij de kinderen bij haar op school, hebben we rondgevraagd hoe het kerstfeest met jonge kinderen wordt gevierd.
Onze buren vertelden dat kerstavond de belangrijkste avond is waarbij de kerstsokken van de kinderen bij de (open) haard worden opgehangen. Ook worden er ‘mince pies’ en een klein neutje voor de kerstman neergezet. Wij dachten dat deze mince pies met vlees werden gemaakt in verband met het woordje ‘mince’, maar dat was vroeger het geval. Nu wordt het gemaakt met zoete vruchten en winterse kruiden.
De week voor kerstmis werden wij werkelijk overweldigd door allerlei bezoekjes van onze buren met kerstkaartjes, zelfgemaakte mince pies, kerstkoekjes en cadeautjes voor Charly. Dit hadden we nog nooit eerder meegemaakt! Heel bijzonder en hartverwarmend vonden wij dat.
De meiden van het koffietentje Someday Something hadden ons al een paar keer verteld dat ze op kerstdag tot 15 uur open zouden zijn, dus we hadden een klein beetje een voorgevoel dat we er die dag ook moesten zijn. We hebben een kleine lunch genomen en ineens trokken ze een champagnefles open en boden ze alle aanwezige gasten een gratis glas champagne aan. Heel gezellig en verrassend was dat.
Ik had me vorig jaar al voorgenomen om kerstkoekjes te bakken, maar dat was toen niet gelukt, dus deze keer zijn we ervoor gegaan. We hadden hele leuke koekvormpjes en samen hebben we veel plezier gehad in het maken van de kerstkoekjes en een deel ervan hebben we als cadeautje langsgebracht bij onze buren.
Bovendien heb ik voor het eerst zelf een tulband gemaakt. Dit maakten mijn oma en moeder altijd, dus ik vond dat een leuke traditie om in stand te houden.
Hartverwarmende kerstervaring
De coronamaatregelen werden voortdurend aangepast en dat betekende dat we tijdens kerstavond met maximaal zes personen buiten mochten afspreken. We besloten vier buren uit te nodigen in de tuin met de vuurkorf aan en glühwein en wat lekkere hapjes erbij. We konden geen familie of vrienden uit Nederland uitnodigen, dus dit was toch heel gezellig om de kerstdagen in te luiden.
Onze dichtstbijzijnde buren hadden ons uitgenodigd op tweede kerstdag om een kopje koffie te komen drinken. Ze wisten dat we geen vrienden of familie over konden laten komen, dus dat vonden we erg lief van ze. Omdat de coronaregels aangepast waren, konden hun kinderen helaas niet komen.
Ze hebben ons alsnog uitgenodigd en wel voor een ‘light lunch’. Na een stevig ontbijt kwamen we er ook meteen achter dat wij onszelf het gevoel voor understatement nog niet eigen hebben gemaakt. We kregen een zeer uitgebreide lunch voorgeschoteld en een paar glazen whiskey toe. Wat een verwennerij was dat!
We hadden het idee om de feestdagen op een andere manier te vieren, maar de manier waarop het is gegaan overtrof op een aantal vlakken, en met name door het community gevoel, onze verwachtingen. Het waren heerlijke dagen met hartverwarmende mensen om ons heen. Onze buurvrouw vertelde dat dit niets was vergeleken met hoe de kerstdagen normaal gesproken worden gevierd. Wij kijken alweer uit naar volgend jaar!
Met Oud & Nieuw hadden we eigenlijk graag naar Nederland willen gaan. Het had mij namelijk erg leuk geleken om samen met oma oliebollen en appelflappen te gaan maken. Zij maakt namelijk al zo lang ik mij daarvan bewust ben het beslag op ouderwetse wijze en die zijn onovertroffen.
Het bijna eeuwenoude recept van oma heb ik daarom deze keer voor het eerst zelf gemaakt. Een huis dat op oudjaarsdag niet ruikt naar zonnebloemolie, gist, oliebollen en appelflappen is voor mij namelijk ondenkbaar! De woorden ‘oliebollen en appelflappen’ uit de mond van een Engelsman horen was trouwens ook best grappig.
Een onverwachte wending
In de eerste week van januari kregen wij een verontrustend telefoontje waarin wij te horen kregen dat onze ‘landlady’ het huis, zonder ons ook de kans te bieden het te kopen, had verkocht. We zijn er een paar dagen best even van slag van geweest. Het is zo’n heerlijke plek en we voelen ons hier thuis. Bovendien hebben we hier hartstikke lieve vrienden gemaakt.
Het afgelopen jaar werd ons meerdere malen verteld dat wij het huis zo lang als we wilden konden huren, dus het nieuws kwam voor ons als een vervelende verrassing. Ondanks dat dit een zure appel is om doorheen te bijten, zijn we vooral dankbaar dat het eerste huis waarin we hebben gewoond zo ontzettend fijn is geweest.
Door onze uitstapjes in de omgeving hebben we ontdekt dat East Devon een plek is waar we graag willen blijven. Bovendien willen we voor Charly het liefste dat ze op de nursery kan blijven waar ze net vertrouwd begint te raken.
We zijn nu op zoek naar een huis met iets meer land waar we een grotere moestuin aan kunnen leggen en meer dieren kunnen houden, dus daar zetten we nu op in. Gelukkig hebben we veel steun en hulp van de mensen om ons heen bij het zoeken, dus dat geeft vertrouwen.
Dus op naar een nieuw avontuur!
Wordt vervolgd.
20 Comments
Marit
Hoi Aleid,
Wat leuk dat je een bericht stuurt en dank je wel! Het lijkt ons hartstikke leuk als jullie eens om bezoek komen bij ons, jullie zijn van harte welkom.
Groetjes,
Marit
Aleid van Beuningen
Ha Marit,
Kreeg een hint over jouw site via Bert en heb die met heel veel plezier gelezen . Wat een leuke verhalen over jullie leven daar en jullie idealen!
Ben heel benieuwd naar het vervolg en hoop jullie daar zeker ook eens te zien.
Aleid
Marit
Haha, nee reken daar maar niet op 😄!
Ton & Anneke de Ruijter
Never a dull moment with the Hammings!!
Marit
Dank je wel Paul, voor je mooie compliment! Wat leuk dat het verhaal dat oproept. Ik vind het ook een heel fijne gedachte dat jullie deze ervaringen met ons hebben gedeeld!
Liefs Marit
Paul de Ridder
Geweldig, Marit, om jouw/jullie ontwikkelingen te lezen, en heerlijk om je verhalen over voor ons bekende plekjes te lezen. Dan ben je er gewoon weer even. Je schrijft mooi, steeds mooier.
Marit
Hoi Caroline, wat fijn om te horen! Oh, ja dan kun je je dat natuurlijk precies voorstellen ;-). Ik vind het echt wel een heel bijzondere en schattige leeftijd.
Dank je wel, wij hopen het ook! We zijn druk aan het zoeken.
Heel leuk om weer eens van jou te horen, ik hoop dat het goed met jou en jullie gaat!
Veel liefs Marit
Caroline
Blog van begin tot eind gelezen. Heel erg leuk om jullie te volgen en te lezen over jullie ervaringen. Onze dochters zijn precies even jong, leuk ook om te zien hoe jullie daar in die situatie mee omgaan.
Gaaf dat jullie daar blijven. Hoop dat jullie snel een nieuw fijn plekje vinden!
Liefs Caroline
Marit
Hoi Marijke, haha, ja het verhaal werd toch even langer dan ik dacht! Maar in een jaar gebeurt er natuurlijk ook een hoop!
De ruitenwissers en het licht zitten gelukkig gewoon aan dezelfde kant als bij linksgestuurde auto’s, maar het schakelen, kijken en rijden op rotondes is totaal het tegenovergestelde en dat maakt het lastig. Gelukkig ben ik er inmiddels een stuk beter aan gewend.
En ja, we hebben er echt wel even behoorlijk van gebaald dat we onze heerlijke cottage moeten verlaten. Het bijzondere met dit soort dingen vind ik wel dat je nooit weet wat je hierna weer te wachten staat. Het is nu heel vervelend, maar wie weet is het achteraf juist een geschenk. Dat vraagt dus opnieuw om vertrouwen en loslaten :-).
Dank je wel voor je lieve wensen, dikke virtuele knuffel!
Marijke
Heb jij me even een roman geschreven Marit! Leest gelijk die ’trein’….wat me op autorijden met rechts stuur brengt. Was in het begin vast bar lastig om de ruitenwissers en het licht te bedienen met dat gevoel van ‘verkeerdesom’?
Zo te lezen en zien is uiteindelijk jullie WiFi fantastisch gelukt, ondanks de BT en de 4G perikelen.
Die regenboogfoto is jaloersmakend schitterend, die kon je toch maar mooi op je blog plaatsen en verzenden, net als al de overige countylife-plaatjes.
Hoorde vanmiddag van je oma, bij wie ik op bezoek was, dat je bijna je Masterstudie hebt afgerond. Dat het coronanadeel ook se voordeel hep, blijkt wel uit het feit dat je je lessen niet in Nederland hoefde te volgen, maar virtueel vanuit je huis in Devon. Wat een opluchting!
En over restaurantbezoek lezend, kwam ik al snel tot de conclusie dat lunchen en dineren het allerallerlekkerst is in restauranthuize Marit-Simon-Charly, ja toch? Zoals die Monchoutaart er bijvoorbeeld uit ziet….hmmmm….
Maar wat een schrik om plots te horen dat jullie je dierbare cottage moeten verlaten, omdat die opeens verkocht blijkt. Oké, jullie zijn al veel gewend op avonturengebied en natuurlijk geeft deze tegenvaller ook weer nieuwe kansen, maar gesetteld en ingeburgerd zijn op een plek vol nieuwe lieve vrienden, had best wat langer mogen duren, toch?
Dat er een fijn ruim mooi gelegen pand met grote tuin voor jullie moge opdoemen aan de verhuizingshorizon, gaat vast lukken! Alle succes en alle liefs!
Marit
Hee Laurens! Dank je wel voor je lieve bericht en wat ontzettend leuk om van jou te horen! En wat mooi dat het iets bij je los heeft gemaakt, voor mij werkt het in ieder geval.
Charly wordt tweetalig opgevoed waarbij wij uiteraard Nederlands met haar praten (daar gaat ze straks ook extra les in krijgen) en Engels leert ze op school.
Haha, ja dat recept is heel lang een goed bewaard geheim geweest, maar ik zal haar vragen of ik het mag delen, dan zet ik het op mijn blog ;-)! Liefs Marit
Laurens
Wauw Marit wat een prachtig verslag met een lach en een traan bij mij. Mooi om te lezen hoe je nu 2 kanten kunt beschrijven, zoals die van Zwarte Piet. Ik heb genoten van deze blog en de link naar de natuur, zalfjes e.d. de ontstressing bij jullie maakt bij mij ook wel wat los. Wordt Charly nu tweetalig opgevoed? Is het oliebollen en appelflappen recept van je oma geheim? 😉 ik blijf je volgen hoor.
Liefs Laurens
Marit
Hee Patrick, wat leuk je bericht! Nee, dat kan nu niet meer gelukkig haha.. Maar bedoel je niet Schagen ;-)?
Oh joh, ik wist helemaal niet dat het een droom van jou was! Wat bijzonder dat we dat nooit van elkaar hebben geweten. Maar als je me tijdens FMA had gezegd dat ik ooit zou emigreren naar Engeland, dan had ik je ook niet geloofd denk ik.
Jullie zijn in ieder geval van harte welkom als jullie eens in de buurt zijn van Devon.
Dank je wel en een dikke knuffel terug!
Patrick
Hi Marit, kan ik niet meer zeggen dat je in Beverwijk woont😂
Fantastisch om te lezen dat het jullie goed gaat en hoe mooi de omgeving is.
Een stap waar ik ooit van droomde, maar die nooit zal gaan plaatsvinden.
Is niet erg, door jouw verhaal te lezen maak ik t toch nog een beetje mee!
Geniet en een knuffel van een oud mede FMA-er…..
Marit
Hoi Pieter en Elsemarie, dank je wel. Wij hopen elkaar ook heel gauw weer te ontmoeten. Het jaar is echt voorbij gevlogen! Liefs Marit
Pieter
Hoi marit,
Leuk verhaal over jullie eerste jaar in Engeland, zeker om dit eens te lezen, na alle telefonische verhalen, vaak met een slechte verbinding. Fijn dat jullie het zo naar jullie zin hebben, ook beter te begrijpen, na de leuke foto’s die je als illustratie gebruikt.
Dat jullie al een jaar in Engeland wonen! wat gaat de tijd toch snel!
Hoop dat we elkaar toch snel weer kunnen ontmoeten,
Liefs Pieter en Elsemarie
Marit
Hoi Desiree! Dank je wel voor je lieve bericht en compliment en wat leuk om van jou te horen! We hebben gelukkig ideeën genoeg en we zijn dan ook erg benieuwd wat we zullen tegenkomen en welke mogelijkheden dat weer zal bieden. En ja, wie weet een B&B :-). Veel liefs terug!
Desiree Broekman
Wow Marit, wat heb ik genoten van je blog! Je schrijft zo mooi 😍 ’t Is net alsof wij ook daar zijn. Wat een reis hebben jullie al afgelegd! Fijn om te lezen dat jullie zo warm zijn onthaald en dat er mensen zijn die jullie steunen. Nederland is dan inderdaad ver weg, zeker in Corona-tijd. En nu weer een nieuw avontuur. Een nieuw (t)huis vinden! Maar dat gaat vast goed komen. Misschien vinden jullie wel een plek waar je een bed & breakfast kan starten. Dat zie ik je wel doen. Wie weet kom ik dan eens op bezoek. Geniet lekker met je mooie dochter en mannetje. Ik wens jullie heel veel geluk en… ik blijf je volgen. Lieve groet uit Twente, Dees x
Marit
Dank je wel lieve oom, wij hebben alle vertrouwen dat er iets moois op ons pad komt!
‘Over’ oma
Hoi lieve Marit, met spanning en rode oortjes heb ik het verslag van jullie eerste jaar in good old England gelezen. Mooi en met grote opmerkingsgave beschreven. Prachtig, ik kijk uit naar het vervolg en wens jullie enorm veel succes met het zoeken naar een nieuw onderkomen.